In 1973, een jaar nadat Yamaha voor het eerst deelnam aan het FIM-wereldkampioenschap motorcross, nam Hakan Andersson de nieuw ontwikkelde YXM250 mee naar de historische eerste wereldtitel van het merk en won de 250 cc-klasse.

Voorafgaand aan de campagne om het kampioenschap samen te winnen, had de Zweedse ster Andersson zich al gevestigd als een topper in het FIM Wereldkampioenschap motorcross. In 1966 maakte Andersson, na in zijn thuisland in de gelederen te zijn gestegen, een sprankelend GP-debuut in Zweden en eindigde hij als derde in zijn allereerste wereldkampioenschapsrace.

Hoewel een lekke band hem in de tweede race uit de strijd zou halen, was Andersson’s potentieel duidelijk en nam hij deel aan de volledige campagne voor het wereldkampioenschap van 1967 in de 250 cc-klasse. De in Uddevalla geboren rijder werd zesde in zijn debuutseizoen en het jaar daarop zou hij zijn eerste GP in Holice, Tsjecho-Slowakije, winnen na een dubbele overwinning.

Helaas brak Andersson in 1968, toen hij tweede werd in het klassement achter Joël Robert, zijn rechterbeen in de Nederlandse GP en zou hij in 1969 niet meer terugkeren, omdat zijn team hem naar het Trans Am kampioenschap in de Verenigde Staten stuurde voor verdere revalidatie.

Andersson keerde in 1970 terug naar het wereldkampioenschap, maar hij was nog steeds niet volledig hersteld van zijn ongeval in 1968 en stond op de 13e plaats in het eindklassement. In het kader van het FIM-wereldkampioenschap motorcross van 1971 was Andersson bijna volledig fit en reed hij een uitstekende campagne om de tweede plaats in het algemeen klassement te behalen. Zo hielp hij Team Zweden om de tweede plaats in de Trophée des Nations in te nemen, terwijl hij ook werd gekroond tot Zweeds kampioen.

Het was toen, in de aanloop naar het seizoen 1972, dat Yamaha aankondigde dat hij zou deelnemen aan het FIM Wereldkampioenschap motorcross, waarbij Andersson met een YZ637 in de 250 cc-categorie zou gaan rijden. Er volgden al snel overwinningen, want Andersson won de Grand Prix van Zweden en Zwitserland om voor een tweede jaar op rij de tweede plaats in te nemen.

Andersson schenkt Yamaha zijn eerste wereldtitel in motorcross.

Yamaha streeft altijd naar innovatie en introduceerde de YZM250 tijdens het seizoen 1973, met een nieuw Monoshock veersysteem dat extra stabiliteit biedt over zware oneffenheden, terwijl het de duurzaamheid verbetert.

Deze upgrades werden ingebracht voor de derde ronde in Wuustwezel, België. Andersson reed er naar een eerste GP overwinning van het seizoen. In de volgende twee ronden ging dat momentum verder, want de Zweed behaalde drie opeenvolgende GP-zeges op rij, met goud in de Grand Prix van Zwitserland en Polen in respectievelijk Payerne en Szczecin.

Race-overwinningen in Joegoslavië (Orehova Vas) en Frankrijk (Cassel) werden gevolgd door nog een GP-winst in de Finse Grand Prix in Hyvinkää, en op weg naar zijn thuis-GP in Zweden stond Andersson op het punt om de wereldtitel te behalen. Een nadrukkelijke dubbele overwinning en zijn vijfde GP overwinning van het seizoen op het circuit van Ulricehamn zorgde ervoor dat Andersson in 1973 werd gekroond tot FIM-wereldkampioen motorcross.

Aan het begin van het volgende seizoen liep Andersson een ernstige rugblessure op, maar hij werd toch nog zesde in het 250 cc-kampioenschap. Hij won ook de Motocross of Nations voor het eerst met Team Zweden aan het einde van die campagne. Hij werd tweede in het seizoen 1975, voordat Yamaha zich vanwege de oliecrisis terugtrok uit de race. Andersson bleef meedoen aan het 250 cc-kampioenschap en ging in 1977 door naar de 500 cc-klasse en behaalde dat jaar de individuele overwinning bij de Motocross of Nations.

Gedurende deze periode bleef hij genieten van het succes in het nationale Zweedse kampioenschap, en voegde daar zijn onderscheidingen van 1971 en 1974 aan toe met drie opeenvolgende titels tussen 1977 en 1979. In totaal behaalde Andersson negen GP-zeges voordat hij aan het eind van de jaren zeventig de helm aan de haak hing.