De Zweed heeft in zijn loopbaan als motorcrosser heel wat harten gestolen. Zijn rijstijl was erg herkenbaar en die kon niet anders dan vergeleken worden met die van de onversaagde Viking uit het hoge noorden. “Carla” was bovendien een goed mens maar op de motor was hij bikkelhard.

Carlqvist overleed in juli 2017 aan een slepende ziekte. Hij kon twee keer wereldkampioen worden en dronk zichzelf in de geschiedenisboeken door zijn fameuze “beerstop” op de Citadel van Namen in 1988. De motorcrosser zit duidelijk in de harten van zijn medemensen zoals zijn tegenstanders Dave Thorpe en Graham Noyce. De twee Britten waren close met Carlqvist, leest u maar even mee.

Graham Noyce, wereldkampioen 500cc in 1979, en Dave Thorpe die wereldkampioen was in 1985, 1986 en 1989, reden beiden tegen Carla in het hoogtepunt van hun carrière. Noyce was een zeer goede vriend van de man die de laatste jaren grotendeels verdween uit de motorcross scene.

Noyce: We waren goede vrienden. Hij was de hardste man waar ik ooit tegen geracet heb, maar hij was een eerlijk man. Hij was bikkelhard maar een eerlijke crosser! We hadden geweldige tijden samen, hij was fanatiek.  “Ik ontmoette hem voor het eerst ergens in Zweden. Ik weet niet hoe we elkaar hebben ontmoet, maar we zijn goede vrienden geworden. In 1979 won ik de 500cc titel in Luxemburg en hij had de week ervoor zijn 250cc titel gewonnen, dus hij kwam naar me toe om me te zien racen en me te feliciteren.

De twee streden nadien tegen elkaar in de 500cc klasse.

Graham Noyce: “We hadden veel, veel geweldige races. Ik herinner me een GP in Sittendorf, Oostenrijk en ik had de eerste reeks met een comfortabele marge gewonnen. Maar in de tweede reeks had ik een vreselijke start en ik zal nooit het pitboard van de monteur vergeten, die zei dat ik 40 seconden achterstand had. Ik had een goede lijn en kon twee seconden per ronde goedmaken, en het pitsignaal zei dat de tijd op en neer ging. Hakan reed toen aan de leiding en ik wist zeker dat we een goede race zouden hebben aan het einde. “Met nog twee ronden te gaan passeerde ik hem op deze grote heuvel. En je weet dat hij niet zal opgeven. Dus ik wachtte op hem om langszij te komen zoals ik wist dat hij zou doen, en dat deed hij. Maar hij was altijd eerlijk.

“Je reed over een kam naar boven en dan naar beneden naar een linkerbocht voor de finish, en hij probeerde rechts om me heen te gaan. Het was dichtbij, maar ik versloeg hem met ongeveer een half wiel. Er waren geen slechte gevoelens. We stapten uit, schudden elkaar de hand en gingen een biertje drinken! Hij was fantastisch, een geweldige man. Ik heb zoveel verhalen over de tijd die ik met hem heb doorgebracht. Er zijn verhalen die je niet zou geloven!

“We gingen samen langlaufen in Zweden en we hebben samen goed gelachen. En we gingen samen op het ijs rijden met spijkerbanden. Het was eng maar goed! “Ik had een huis in België en de achterdeur was nooit op slot. De afspraak was dat als een van zijn teamleden uit Zweden zou komen en het was laat in de nacht, ze zichzelf zouden binnenlaten en blijven. Geen probleem. “Ik werd op een ochtend wakker en ging naar beneden om een kopje thee te zetten en er lagen 18 Zweden op de grond te slapen en drie Yamaha-busjes stonden buiten geparkeerd.

“Ik zag hem op het Namur Veteranen evenement in 2004. We hadden veel plezier in Namen. Hij reed de hoofdweg af en ging de parking op de hoofdweg op. Hij stoof de witte lijn in het midden van de weg op en liet de achterkant van de weg helemaal wegbreken. Het was hilarisch. Ik heb hem ook nog eens gezien na die gebeurtenis.”

Carla’s meest iconische moment is natuurlijk het stoppen voor een biertje terwijl hij in 1998 de Belgische GP in Namen leidde – iets waar hij al jaren met Noyce over sprak. “Toen hij stopte voor een biertje in het café, was dat iets waar we al jaren over spraken. We waren het erover eens dat degene die de leiding had het moest doen, en hij deed het omdat ik tegen die tijd met pensioen was”.

Tijdens de beruchte bierstop was ook Dave Thorpe aan het racen op de citadel van Namur.

David Thorpe: “Hij kon alleen maar stoppen voor een biertje omdat ik mijn hand had gebroken! Het was mijn eerste race na een operatie aan mijn sleutelbeen en het zag er goed uit, want we stonden zo’n 30 seconden voor de rest. Maar ik brak mijn hand op een paaltje en moest stoppen. “Als ik er nog was geweest, had hij geen tijd gehad om te stoppen voor een pilsje! Hij was een harde man – de laatste van de echte old school periode. Ik respecteerde hem enorm en het is zo triest dat hij er niet meer is.”