Tienvoudig wereldkampioen Stefan Everts heeft het tegenwoordig niet onder de markt met de naweeën van malaria. Vorig jaar kreeg hij een aanval enkele weken nadat hij terugkeerde van een liefdadigheidswedstrijd in Congo. De gevolgen voor The Legend zijn groot want hij verloor intussen zes tenen. Op cynische wijze reageert Everts met de woorden: “Ik heb nu minder tenen dan titels”. Hoog tijd dus om terug te keren naar een erg succesvol moment voor de motorcrosser. We nemen u mee naar de Citadel van Namur. Het is 6 augustus 2006.

De week voor de Belgische GP is het hectisch voor de familie Everts. Elke dag staan er journalisten voor de deur om naar een interview te hengelen. Gelukkig is het niet altijd zo druk. Zoontje Liam wordt net op 6 augustus twee jaar en loopt met een papieren kroontje onwennig rond aan de hand van mama Kelly. De Citadel loopt intussen vol met motorcrossliefhebbers die goed weten dat hier straks geschiedenis zal worden geschreven. Er is geen mooiere plek ter wereld waar een motorcrosser zijn wereldtitel kan vieren dan op de Citadel. Overal zie je supporters uitgedost met truitjes van Everts met het legendarische rugnummer 72 in gouden cijfers.

Na afloop van de tweede reeks komt Everts met tranen in de ogen over de finish gereden. In zijn hoofd flitst een lange carrière voorbij met ups en downs. Het supporterslegioen is intussen samengekomen voor het podium om de kampioen uitbundig te vieren. Ik zie om me heen tranen van geluk, tranen van opwinding en een samengebalde emotie tussen een hele straffe motorcrosser en honderden trouwe supporters. Het moment is magisch.

Wij tonen u beelden van de twee reeksen zoals ze werden uitgezonden door Sporza. Het is een uniek stukje motorcrossgeschiedenis vol emotie geschreven door een uitzonderlijk groot sportman.

Foto intro: GPGundel