Toen in 1975 het wereldkampioenschap 125cc startte leek het erop dat de Europese merken de dienst uit zouden maken in deze jonge competitie. Merken zoals Zündapp hadden een jaar voordien snelle machines en rijders in het Europees kampioenschap maar het was Suzuki dat haar huiswerk het beste had gemaakt.
Bij de start in 1975 was het Gaston Rahier die meteen liet zien dat de Japanners een snelle machine in huis hadden. De wereldtitel van 1975 ging dan ook naar Rahier en de Suzuki RH125. De jaren nadien bleef Suzuki de klasse domineren met een nooit geziene overmacht. De andere drie uit het land van de rijzende zon deden alles wat in hun mogelijkheden lag om de concurrentie uit Hamamatsu te kloppen. Vooral Yamaha en Honda staken heel wat Japanse Yens in de ontwikkeling maar het mocht niet baten. Suzuki won tien opeenvolgende titels in de lichtste klasse van de motorcross.
Zowel Kawasaki, Honda en Yamaha beten hun tanden stuk op “de gelen” maar niemand had zien aankomen dat het de Europeanen waren die de hegemonie van Suzuki kon breken. Een Italiaanse motorfabrikant uit Varese ontwikkelde uit het niks een crossmotor die op vele vlakken jaren voorsprong had op de concurrentie uit Japan: de Cagiva WMX125 uit 1985.
De Cagiva WMX125 werd gebouwd in een fabriek waar voorheen allerlei motoren werden vervaardigt zoals de Harley Davidson crossmotor. In 1985 werd de 125cc Cagiva ingezet in het wereldkampioenschap met als rijder de Fin Pekka Vehkonen. De Italiaanse machine braakte een ongeziene 37 pk uit wat voor die tijd een fenomenaal vermogen was voor een 125cc. Vergelijk het maar eens met de pk’s van een moderne crosser, het verschil is niet erg groot. In 1985 werden zowat alle holeshots gerealiseerd met een Cagiva en Pekka Vehkonen werd dan ook wereldkampioen dat jaar.
In 1986 deden de Italianen dit nummertje nog eens over. Dit keer echter met de Nederlander Dave Strijbos aan boord. De twee wereldtitels van Cagiva spreken tot de verbeelding van iedereen die wat van motorcross kent en tot op de dag van vandaag wordt er met respect gesproken over de prestaties van de Italianen. De video gaat dieper in op de woelige geschiedenis rond het merk. Ook maken ze de vergelijking met een moderne 125cc crosser, in dit geval een Yamaha YZ125 uit 2010. De volgende keer als je zo een Cagiva tegenkomt op een vintage motorcoss toch maar even stoppen voor een fotootje, niet?
