Nu het BOTC seizoen zes wedstrijden ver is wordt het tijd voor een evaluatie van de Fantic Titanium Caballero. De Fantic werd vorig jaar in de buurt van Milaan aangekocht en onderging in de maanden erna een metamorfose. Nu, plannen op papier zijn en blijven plannen op papier, de wedstrijden zijn uiteindelijk de juiste waardemeter.
De eerste wedstrijd in Tildonk hadden we kleine haperingen vastgesteld tijdens de trainingen. Het euvel bleek eenvoudig: er was water in de benzine terecht gekomen. Verse benzine in de tank bracht soelaas. Wellicht is er condens in de benzine terecht gekomen door de brandstof te koelen. De tank is van aluminium en zo is er condens ontstaan. Gekoelde benzine doen we sindsdien niet meer maar theoretisch heeft het wel wat voordelen. Daar komen we nog wel eens op terug later dit jaar.
De tweede wedstrijd vond plaats in Bertem, een nieuwkomer op de BOTC-kalender. De Caballero was uitgerust met voetsteunen die net als zoveel onderdelen de bekende keukenweegschaal op moesten. De lichtste op de markt vonden we in China. Het waren ook de goedkoopste en dat hebben we geweten. In de derde ronde van de eerste reeks brak na een jump de rechter voetsteun af. Gelukkig konden we een valpartij vermijden en waren er geen kwetsuren. De tweede reeks moesten we dus afhaspelen met een nieuw setje voetsteunen ………………. van dezelfde makelij uit China. Het vertrouwen was weg maar uiteindelijk konden we zonder problemen finishen. Na deze wedstrijd hebben we meteen degelijke steunen gekocht. Ze werden lichtjes aangepast want oorspronkelijk horen ze op een Honda CR500!
De derde wedstrijd in Ranst ging al wat beter. De voorvork lekte lichtjes aan de linkerkant maar verder was er niks speciaals te melden. Ook in Ranst werd het een podiumplaats voor de Italiaanse 50cc Fantic.
In Molenbeersel kregen we een pittige zandbaan onder de wielen geschoven met diepe knippen na de eerste reeks. Een tweede plaats werd het daar aan de Nederlandse grens en een zwaar lekkende voorvork die na deze wedstrijd weer open moet.
Op pinksterdag moesten we zoals elk jaar gas geven op mijn favoriete omloop van Moresnet. Tijdens de trainingen deed de motor “schokkerig”, net alsof er iets essentieel los stond. Na de training bleek het blokje compleet los te staan. Van de drie M8-bouten bleek er eentje weg, de twee anderen stonden los. Nochtans waren de titanium inbusbouten uitgerust met een borgmoer. We konden een boutje lenen uit de reservemotor van Hugo Geboers en zo de eerste reeks aanvatten. Net voor de start van die eerste reeks werden er nog 5 losse titaniumbouten vastgesteld aan het achtertandwiel. Deze titanium zeskantbouten waren ook allemaal uitgerust met een borgmoer! Straffe kost. De bouten werden nog snel vastgezet en ik kon zo de eerste reeks uitrijden zonder noemenswaardige problemen.
Ook de tweede reeks verliep prima maar de motor stuurde (vooral in de afdalingen) voor geen meter. Een paar dagen later bleken zowat alle titaniumbouten van het voorwiel en de voorvork los te staan. Deze levensgevaarlijke situatie werd opgelost door op deze positie weer over te schakelen op stalen bouten. Wat het probleem is van titanium weten we nog niet echt maar specifiek in de voorvork waren er enkele posities waarbij de titaniumbouten zo hard werden aangetrokken tot er een krakend geluid uit kwam. Het gaf de indruk van een perfect aangedraaide bout en moer maar niks was minder waar. Het lijkt erop dat titanium durft creperen op zichzelf waardoor de indruk wordt geschapen dat de bouten met voldoende kracht zijn aangetrokken. Tricky stuff those titanium bolts!
De wedstrijd in Genk dan. Omdat we deze omloop kennen als onze broekzak is het een beetje een thuiswedstrijd. De snelheid lag door de droge omloop erg hoog en dan voelt de Fantic zich het beste. Hoe fantastisch is het om te kunnen opschakelen tot in de zesde versnelling en zo over de Horensbergdam te denderen. Het Minarelli P6-blokje geeft zoals altijd geen krimp en het blijft me verbazen hoe hard dat ding loopt. Tijdens de eerste reeks voelde we enkele kleine haperingen en de trekkracht vanaf een lager toerental was niet meer zoals voorheen. Het bleek een losgekomen mengschroefje op de Dell’Orto te zijn. Dat werd tijdens de pauze snel gefikst door onze immer alerte mecanicien van Team Ovi.
Ook hadden we op de harde baan van Genk weinig vertrouwen in de voorband. Deze is van Aziatische makelij en was zowat de lichtste op de markt. De samenstelling van het rubber was aan de zachte kant waardoor de machine in de bochten geen vertrouwen gaf. Dus trok onze mecanicien naar de bandenboer op het circuit en liet er een Pirelli opleggen. Het resultaat was fenomenaal. Nog nooit vonden we zoveel vertrouwen in de Fantic en in de bochten stuurde de machine als een scheermes. Dat resulteerde in veel betere rondetijden en een podiumplek na afloop. Ook de achterband is van het zelfde zachte rubber als de voormalige voorband en is aan vervanging toe. Het rubber is niet duurzaam, de karkas heeft precies ook niet dezelfde stevigheid als een “merkband”. Een nieuw bandje steken we dus voor de volgende wedstrijd in Bouwel.
Al bij al mogen we spreken van een geslaagd debuut van deze Italiaan in de Belgische competitie. De Marzocchi vering doet het wonderwel goed en blijkt prima voor mijn gewicht als piloot. Op naar Bouwel dus voor de zevende proef van het BK oldtimercross. Dank aan OVI, B&G Handcrafts, MPM Oil Company en Acerbis voor de steun.