Vorige week was Brad Lackey in het land omdat in zijn Europese thuisbasis de wereldtitel 500cc werd gevierd. Dat was dit jaar exact 40 jaar geleden. Leon Van Gestel had een uitgebreid gesprek met de Amerikaanse wereldkampioen van 1982.
Brad Lackey! Daar kreeg ik in 1982 een vieze smaak van in de mond. Brad Lackey was de Amerikaan die mijn idool André Vromans van de wereldtitel hield. Hoe durfde hij! Ik was toen nog meer naïef dan verstandig, meer supporter dan sportief. Ik zocht zelfs naar een complot achter het hele WK-verhaal. Nu, 40 jaar later, en ook al eerder, zag ik het al veel duidelijker voor mij. Toen ik een hele vreemde uitnodiging in de bus kreeg om een dagje door te brengen met Brad Lackey was ik er helemaal klaar voor. Ik had Brad al eerder gesproken op een Everts & Friends race, maar dat was een momentopname. Ik neem u mee op een dagje in het nu wondermooie Haspengouw, op een paar meter van het legendarische Stadsbroek, met een heerlijk overzicht ervan en gewoon ongelooflijk goed gezelschap van ‘crossvolk’.
Even deze dag kaderen. Brad Lackey heeft jarenlang in Limburg verbleven. Daar werd hij opgenomen in de familie Wijgaerts. Dochter Heidi wist dat Brad naar Europa zou komen en wilde iets doen voor de Amerikaan, die eigenlijk zo goed (of meer) als familie was. Het project leek wat haperend op gang te komen, maar een paar dagen voor het event viel alles in de juiste plooi. De ruimte in de Kapelanij, achter het kerkje van Borgloon is beperkt. Maar met een riant uitzicht op Limburgse wijngaarden en vooral over het circuit van het Stadsbroek herschiep dit alles het hele event tot een sfeervolle gebeurtenis in een uniek kader. Te meer ook omdat bij de binnenkomst de originele 1982 bike stond te pronken alsook de ‘Pernod’ broek en shirt (met dank aan Jos Claessens). Uiteindelijk kregen 100 mensen de kans om dit geheel mee te beleven. Ze gaan deze dag nooit vergeten.
Brad en zijn vrouw Lori waren al vroeg op de afspraak. Ik geloof nooit dat Lackey ooit zoveel op de foto moeten gaan is als nu. Maar zelfs op het einde van het event, toen ook ik beleefd vroeg om met hem om met hem op de foto (ik ben niet zo’n foto-hengelaar, maar dit keer vond ik het kunnen) te gaan stemde hij gewoon spontaan toe.
Toen ik wist waar het over zou gaan had ik spontaan gezegd dat ik ook wel wilde een steentje bij dragen. Zocht ik de gasten verwelkomen en meteen tot de orde van de dag overgaan: een interview met Brad Lackey. Bij mijn eerste vraag, ik noemde enkele namen van beroemdheden, leek het de mist in te gaan. Meer toen ik zoals een goed examinator een bijvraag stelde wist Brad meteen waar ik het over had. Brad is namelijk geboren in Berkeley, California, op de oostelijke over van de San Francisco Bay. En eveneens afkomstig van dit stadje (naar Amerikaanse normen) zijn John Fogerty, Ben Affleck, Joe Satriani en Country Joe McDonald. Toch allemaal bekende namen in de muziek- of filmwereld. Het interview is ook geen letterlijke weergave van het gesprek, eerder wat ik ervan onthouden heb.
Brad, je begon te crossen op 13 jaar. Hoe was MX destijds georganiseerd in de US?
Brad Lackey: “Georganiseerd? Er was niks georganiseerd. Wij kregen of kochten een crossmotor en we gingen in de omgeving gewoon wild rijden. Er waren geen officiële wedstrijden zo zo, we deden maar wat zoals jongeren met een crossmotor toen nog konden doen.”
Je liet uitschijnen op het internet dat je veel leerde van de Europese crossers toen de MX-scene echt wel wat begon te worden en veel toppers als De Coster en zo hier naar de US kwamen om wedstrijden te rijden?
Brad Lackey: ” Wij deden niks. Benzine in de tank en rijden. Tot we de Euro’s aan de gang zagen. van hen hoorden we dat ze aan fysieke training deden. Daar hadden wij nog nooit van gehoord. En zeker ook niet eens gedaan. We gingen zelfs niet eens lopen of zo. Dat ze ook met de motor specifiek en doelbewust gingen rijden. Interval, lange sessies. Dat heb ik vrij snel over genomen.”
Je reed op CZ, en die mensen nodigden u uit om bij hen te komen trainen. Hoe ging dat in zijn werk?
Brad Lackey: ” De Tsjechen wezen me op enkele dingen die ik ondertussen al begrepen had. Maar vergeet niet dat het toen nog maar 1971 was. De omstandigheden waarin ik er verbleef waren allerminst een 5**** hotel. Ik sliep er in niks meer dan een shack (primitief gebouwtje) zonder water. Maar ik werd er harder van.”
In datzelfde jaar werd je tweede in het AMA kampioenschap, maar de doorbraak kwam er een jaar later, in 1972. Toen werd je kampioen, maar op twee merken CZ en Kawasaki?
Brad Lackey: “Op een bepaald ogenblik moest ik met een lichtere motor rijden en CZ kon die niet leveren. Kawasaki wel, en zo stelde ik de titel veilig. Het werd ook het begin van mijn samenwerking met Kawasaki, al ging dat in het begin niet zo vlot.”
Je kwam in 1973 naar Europa, maar je had Kawasaki moeten overtuigen?
Brad Lackey: ” Dat klopt. Bij Kawa stonden ze er op om mijn AMA titel te verlengen. Maar ik was al in Europa geweest en daar werd het WK gereden. Ik bleef voet bij stuk houden: ik moest en zou naar het WK. Dan hebben ze daar mee ingestemd. Maar een fabrieksrijder in die tijd stelde niks voor. Ik kreeg een motor en daarmee was eigenlijk alles gezegd. Maar daardoor belande ik wel in Limburg bij de mensen die me nu nog altijd aan het hart liggen en de oorzaak zijn van deze reünie. Mijn dank is onvoorwaardelijk.
Je bent de eerste Amerikaan die een 500 cc GP won in 1977. Weet je nog waar?
Brad Lackey: “Ik vermoed dat dit in Groot-Brittannië was (nvdr: Farleigh Castle).”
Je werd in 1978 en 1980 tweede in het wereldkampioenschap 500 cc. Je slaagde er niet in om de titel te winnen. Hoe kwam dat?
Brad Lackey: “Oh dat is voor 1978 gemakkelijk uit te leggen. Heikki Mikkola was dat jaar echt superieur. Hij won acht van de twaalf GP’s. Ik zelf won er twee. En in 1980 ontbolsterde André Malherbe. Ze waren de betere rijders.
Dan kwam 1982. Na de voor de Belgen dramatisch verlopen race in Ettelbrück werd je voor het eerst wereldkampioen? Een absoluut hoogtepunt?
Brac Lackey: “Zonder twijfel! Dat was het eindpunt van wat ik me bijna tien jaar eerder voor ogen had gehouden: wereldkampioen worden.
Dan kwam 1983. We verwachten je hier om je titel te verdedigen. Maar je kwam niet. Meer nog, je stopte met racen? Wat is er gebeurd?
Brad Lackey: “Mijn contract met Suzuki liep af. Tegelijkertijd was er ook een crisis en de teams werden allemaal afgeslankt. Als wereldkampioen lagen mijn eisen toen te hoog. Op een gegeven moment zei ik tegen mijn vrouw dat ik voor een miljoen dollar op alles zou rijden wat ze me aanboden. Er kwam een aanbod, een goed, en ik vertelde het aan mijn partner. Ze vroeg wat het contract in hield. Ik zei 750.000 $. “Jammer,” zei ze, ” dat is 250.000 $ te weinig.” Ik hield mijn belofte en mijn carrière was voorbij.”
Je verliet de MX-wereld, maar hoe ging het dan verder met u?
Brad Lackey: ” Doordat ik zo vroeg begon met crossen had ik mijn school verwaarloosd en een stiel kende ik eigenlijk niet. Gelukkig kon ik aan de slag in te bedrijf van mijn vader, die handelde in tweedehandswagens. Daarna heb ik mijn eigen bedrijf opgestart, het aanmaken van kleding, voornamelijk voor de vintage motorcross. Dat doe ik nog steeds, en af en toe kom ik eens naar Europa om diverse events te bezoeken.
Je krijgt het laatste woord!
Brad Lackey: “Ik ben de mensen die mij hier in Limburg hebben opgevangen voor eeuwig dankbaar. Ik realiseer me, toen al en ook nog nu, dat het verhaal zonder hen helemaal anders geschreven had kunnen worden. Ik ben deze mensen heel veel verschuldigd.”
Na dit ruime gesprek met Brad, waarbij geen enkele aanwezige ook maar een piep dorst te geven, kwamen ook enkele collegae van Lackey aan het woord. Zoals Raymond boven, de leeftijdsgenoot van Lackey, die vijfde werd in het WK van 1980. Daarna Marc Velkeneers, kind van de streek en winnaar van liefst 10 GP’s en vier keer top vijf in het WK. Ook de ervaren Jaak Van Velthoven, meervoudig Belgisch kampioen, GP-winnaar en vier keer winnaar van de Motorcross der Naties. droeg bij aan deze superleuke middag.
Er waren ook mensen die niet in staat waren om lijfelijk aanwezig te zin. Zo kwamen er video-interviews van Ivan Van Den Broeck, André Vromans, vader en zoon Harry en Stefan Everts, Joël Smets en Jean-Jacques Bruno.
Tot slot kregen alle sponsoren een woord van dank, maar ook de gasten die een speciaal ontworpen T-shirt mee naar huis kregen. Het wordt mijn eerste collectors item. De gasten kregen overigens doorlopend hapjes en drankjes naar believen aangeboden door de jonge vrolijke obers van de Kapelarij. We zijn niet gebleven tot op het einde. Wellicht waren wij het die – op Brad en zijn vrouw na – de gasten die het verste moesten rijden. Maar dat hadden we er graag voor over.
Het was een onvergetelijke dag.
Tekst: Leon Van Gestel
Foto’s: Leon Van Gestel en MXVintage
