Hij is niet alleen een van de meest succesvolle motorcrossers in de geschiedenis, maar tot op de dag van vandaag de briljante strateeg achter talloze successen. Wat hij aanpakt wordt goud. ‘The Man’ is tot op heden nog altijd erg intensief verbonden met de motorcross.

Vandaag, op 28 augustus, wordt Roger De Coster 75 jaar oud. Onze landgenoot heeft de sport mee vorm gegeven en dat doet hij vandaag nog steeds. De Coster was een laatbloeier, maar hij leerde snel. Hij begon pas op 17-jarige leeftijd met racen, omdat hij eerst het geld moest verdienen voor zijn eerste 50 cc Flandria naast de school met een baan in een motorfietswerkplaats. Hij werd prompt Belgisch kampioen en won in 1964 op 19-jarige leeftijd het Belgisch Jeugdkampioenschap.

Nadat Paul Friedrichs de motorcrosswereld revolutioneerde met de ČZ tweetakt en tussen 1966 en 1968 driemaal achtereen kampioen van de 500cc eerste klasse was geworden, volgde Bengt Aberg hem op de tweetakt Husqvarna in 1969 en 1970. Geïnspireerd door de successen van Friedrichs zat De Coster ook tussen 1966 en 1970 op het Tsjechische merk en reed consequent in de 250cc en 500cc World Cup in de top-10.

In 1968 won hij zijn eerste Grand Prix. De status van een echte ČZ-fabrieksrijder was tot nu toe echter alleen voor Joël Robert, die in 1968 en 1969 in de 250cc-klasse wereldkampioen werd op ČZ. In 1969 won De Coster voor het eerst met het Belgische nationale team de Motorcross der Naties van de toen nog afzonderlijke 500-klasse. Later werden er nog vijf landentitels toegevoegd.

ČZ-fabrieksrijder Joël Robert raakte steeds meer teleurgesteld over de motor. Bovenal ontbrak het de motorfiets aan betrouwbaarheid. Volgens de legende verafschuwde Robert zijn fabrieksmotoren op het ČZ-fabrieksterrein in Strakonice en kondigde het einde van zijn contract met een flinke klapper aan. Ooggetuigen zouden hebben opgemerkt dat Robert zijn fabrieksmotoren onbemand tegen de fabriekspoort reed met de woorden: “Hier heb je je schroot terug”.

De Coster was geen heethoofd zoals Robert. Hij bleef altijd een heer en handelde soeverein in elke lastige situatie. Zijn hoop dat hij Robert’s plaats zou innemen en betere technische ondersteuning zou krijgen als ČZ-fabrieksrijder in het WK, werd niet vervuld. De ontwikkeling stagneerde en zo bleef de wereldtitel van Joël Robert van 1969 tot vandaag, het laatste titelsucces van het Tsjechische merk, behalve in het jaar 1974, toen Jaroslav Falta de wereldtitel via de groene tafel werd ontnomen. Robert’s teamgenoot Sylvain Geboers, tweede in het WK van 1969, verhuisde in 1970 ook van ČZ naar Suzuki en werd tweede in het Wereldkampioenschap.

Dus nadat Robert en Geboers in 1970 van ČZ naar Suzuki waren verhuisd, besefte De Coster dat hij technisch achterop liep en trad zonder verpinken in de voetsporen van zijn landgenoten. In 1971, in zijn eerste Suzuki-jaar, nam De Coster de RN370 voor de Japanners de eerste wereldtitel in de 500cc klasse. Dit werd gevolgd door nog twee 500cc wereldtitels in 1972 en 1973, waardoor hij gelijk kwam met Paul Friedrichs, die ook drie wereldtitels op rij won. In 1974 versloeg de Fin Heikki Mikkola onze landgenoot. In 1975 en 1976 was hij nog twee keer op rij wereldkampioen, waarmee hij op dat moment in totaal vijf wereldtitels behaalde in de 500cc.

Halverwege de jaren zeventig werd de Belg ook een ster in de VS, omdat de sport daar nog grotendeels onbekend was. In de nieuw gevormde ‘Trans-AMA’-serie concurreerden de beste Amerikanen tegen de beste Europeanen. De Coster won het Trans-AMA-kampioenschap vier keer op rij van 1974 tot 1977 en werd een gevierde ster in de VS.

In 1980 verhuisde hij van Suzuki naar Honda en werd ploegmaat van André Malherbe, die de 500cc titel won. De Coster beëindigde zijn actieve carrière passend met een overwinning in de Grand Prix van Luxemburg door beide reeksen op zijn naam te schrijven.

Nadien werkte hij voor Honda R&D en ging definitief in Californië wonen. De Coster werd teammanager voor Team USA en won de eerste prestigieuze Chamberlain-trofee voor Amerikanen in 1981, met Donnie Hansen, Danny LaPorte, Johnny O’Mara en Chuck Sun. Nadien wonnen de Amerikanen twaalf keer op rij de motorcross van de naties. Later werden er nog negen Amerikaanse overwinningen toegevoegd. De Coster is nog steeds teammanager van het Amerikaanse nationale team. Hij zal er dus ook bij zijn op de MXoN in Assen eind september.

In 1996 ging De Coster van Honda naar Suzuki USA als Team Manager en won hij het 250cc AMA Motocross Championship met Greg Albertyn. Ricky Carmichael en Chad Reed. In 2009 ontdekte hij de jonge Ryan Dungey. In 2010 won Dungey al het AMA pro Motocross Championship van de 450cc-klasse op een Suzuki.

In 2011 werd Dungey tweede op Suzuki achter Ryan Villopoto. Maar Suzuki kromp haar activiteiten in en verlengde het contract van De Coster niet. KTM herkende de situatie en bood hem een ​​nieuwe job aan. De Oostenrijkers streefden naar succes in de VS en gaven De Coster de kans om iets groots op te bouwen. “Ik kon samenwerken met de beste specialisten”, herinnert De Coster zich. “In die tijd, tijdens mijn Honda-dagen in de vroege jaren 1980, was het een vrij gelijkaardig scenario. Maar KTM was een veel kleiner bedrijf dan Honda. De KTM-mensen hebben mij overtuigd omdat ze de passie en de wil hadden om te slagen. »

Precies in zijn eerste KTM-jaar, 2012, schreef De Coster opnieuw geschiedenis en won met Ryan Dungey voor KTM voor het eerst het AMA Pro Motocross Championship in de 450cc klasse. Een klein maar pikant detail zegt veel over zijn werk: Ryan Dungey won voor Mike Alessi, die in hetzelfde jaar overstapte van KTM naar Suzuki. De Coster en zijn piloten wonnen, ongeacht op welke motor. Een andere mijlpaal was de eerste overwinning van het Supercross Wereldkampioenschap voor KTM in 2015 met Ryan Dungey.

De Coster was en is nog steeds een ingenieuze strateeg: hij herkende het talent van de tot nu toe minder presterende Cooper Webb. Hij sleep de ruwe diamant en Webb won prompt het Supercross Wereldkampioenschap in 2019. Als Team Manager zorgde De Coster ook voor Ken Roczen, die in 2014 het Supercross West Coast Championship won met KTM in de VS en de Amerikaanse Nationals in de 450-klasse.

Hoe denkt de 75-jarige over zijn toekomst? “Voor mij is het werk mijn passie en waar ik het meest van hou. Waarom zou ik stoppen? »

De redactie van MXVintage wenst Roger De Coster een gelukkige verjaardag toe en dat hij nog vele jaren mag doen wat hij graag doet.