Iedereen die me een beetje kent weet dat ik emotioneel betrokken ben met een sport, waarbij er een motor, twee wielen en noppenbanden nodig zijn om een beetje vooruit te komen. Nah, geen voetbal dus. Mijn vrouw en kinderen weten, wanneer ik mijn laatste met tweetaktwalm doorregen adem heb uitgeblazen, dat mijn as mag uitgestrooid worden boven op de Citadel van Namen. Ik ga daar mijn crossgenen vermengen met iedereen met hetzelfde idee. Voor u allen, gecremeerd en al, uw as op de citadel laat verspreiden; denk goed na want de milieuverenigingen lezen mee.
Dood aan de crematie
Crematie zelf veroorzaakt een aanzienlijke CO2-uitstoot door het energiegebruik van de oven, maar het uitstrooien van as heeft vooral een ecologische impact door de stoffen in de as, zoals fosfaat en calcium. Deze stoffen kunnen leiden tot vermesting van de bodem, wat schadelijk kan zijn voor kwetsbare natuurgebieden en zeldzame flora en fauna. Ik zuig dit niet uit mijn duim maar dit zegt de wetenschap.
Let dus maar goed op voor een Waalse milieuvereniging, dat die met het vingertje gaat zwaaien, wanneer je de overblijfselen van jouw geliefde laat waaien net onder het opschrift “Ludus Pro Patria” op de tribune van de Citadel. Wees niet overmoedig en denk goed na voor je je op glad ijs begeeft: die milieubewegingen zijn machtig geworden en krijgen erg veel steun van vadertje staat en de EU. Een procedure zou je je kop kunnen kosten. Er blijkt zelfs een Vlaamse milieuvereniging te zijn die bij hoog en laag beweert haar strijd te strijden zonder enige steun van de overheid.
Lang leve de natuur
Ik ken geen enkel mens die tegen de natuur is, zelfs geen motorcrosser. Ik ben bevriend met een crosser die met graagte lange natuurwandelingen maakt, me weet te vertellen welke paddenstoelen je maar één keer kan eten en waarom een boom maar beter kan blijven staan dan gekapt te worden. Ik geloof niet in de verhalen van vijvers die de groenen hebben dicht gesmeten met de vissen er nog in. Bossen die tegen de vlakte gingen omdat ze vol stonden met verdwaalde populieren en dus hier niet thuishoren in de regio? Ik zal mijn natuurminnende maat eens moeten meenemen naar de Kesterheide in Kester-Gooik om een en ander te verifiëren.
Waar wil ik naar toe? De circuits van Lommel, Genk, Lille en Olmen worden nu al jaren in het vizier gehouden door diverse milieuverenigingen. Alles, maar dan ook alles wordt in het werk gesteld om de laatste “survivors” het vuur aan de schenen te leggen. Het is aan de milieuverenigingen om, wantoestanden aan te kaarten, en een betrokken en adviserende partij te zijn, daar waar het milieu onder druk lijkt te komen staan.
Het heeft er echter de schijn van dat onze natuurminnende vrienden proberen te schieten op de verkeerde personen en organisaties en dit met exuberante middelen, voorzien vanuit de overheid en de EU. Het is dan ook echt een kromme vaststelling dat diezelfde overheid weer tijd en middelen moet spenderen om gecontesteerde vergunningen aan te passen of vernietigde vergunningen van nul herop te starten. Het is pure kafka in een log en uitgeleefd federaal België. Het is ook tekenend voor een land met een enorm begrotingstekort en een staatsschuld waar zelfs de Grieken van zouden huiveren. Dat Bart De Wever, zijn slaap niet kan vinden dezer dagen, snap ik.
Natuurverenigingen schieten op degene die als laatste schakel in de motorcrossketen fungeren: de circuit-uitbaters, de rijders en de organisatoren van wedstrijden. Ze zijn ook de zwakste schakel en dus zijn er nauwelijks middelen om dossiers af te handelen die rechtstreeks te maken hebben met het exploiteren van een circuit, laat staan dat die dan ook nog worden aangevallen.
Lang leve Keith Richards
Ik ben slechts een kleine garnaal in de wereld op noppen maar ik weet wel dat die milieuverenigingen er beter aan gedaan hadden om aan de bel te gaan hangen bij de instanties die het in de wereld op noppen voor het zeggen hebben. Daar waar beslist wordt hoeveel geluid een crossmotor mag maken, daar waar beslist wordt waar circuits moeten worden ingeplant en waar er beter een boom dan een vijver zou zijn.
Als ik met mijn elektrisch aangedreven mountainbike op mijn gemak door Limburg laveer, geniet ik van alles wat de natuur me te bieden heeft. Ik hou van de kleurenpracht, de vogeltjes die kwetteren, de kikker die zijn kaken opblaast en een volgende waterplas opzoekt om het te doen met een meegaand vrouwtje.
Ik ga trouwens mijn zonen adviseren hetzelfde te doen als Stones-gitarist Keith Richards. Hij snoof destijds de as van zijn eigen vader op. Of dat samen met een lijntje coke was, weet ik niet zeker, maar het zal toch beter voor het milieu zijn geweest dan uitgestrooid te worden op de Citadel van Namen.
Tekst: Danny Hermans
