Joël Robert is een motorlegende. De zesvoudig wereldkampioen motorcross heeft generaties van beginnende crossers geïnspireerd. Het respect die de Belg op de circuits had verworven, straalde uit, verder dan de wereld van het motorrijden zelf. Joël Robert is afgelopen woensdag 13 januari 2021 overleden. Laten we teruggaan naar de hoogtepunten van de carrière van een uniek.

In 1964 won Joël Robert zijn eerste wereldkampioenschap. De man zal lang de meest succesvolle motorcrosser in de geschiedenis blijven. Met zes wereldtitels had hij een record dat alleen Stefan Everts (10 titels) en Antonio Cairoli (9 titels) tot nu toe hebben weten te verslaan. Na zijn carrière als crosser bleef Joël Robert zeer betrokken bij de wereld van het motorrijden.

Na zijn eerste wereldtitel op een 250 cc motor zal Joël Robert deze prestatie vijf keer op rij herhalen, van 1968 tot 1972. Na zijn sportcarrière bleef Joël in de wereld van de motorsport, als organisator van de “12 Heures de La Chinelle”, de Coupe de l’Avenir in Jamioulx en de Air Base Supermoto in Florennes. De reden voor deze betrokkenheid is simpel: “motorsport is mijn leven”, zei hij altijd.

 

Eerste titel gevierd in het station van Helsinki

Het jaar 1964 was een doorbraak voor Joël Robert, die toen twintig jaar oud was. Hij was pas vier jaar actief in de rangen van de Belgische Motorrijdersfederatie, maar Joël zat als kind al op een motor. Zijn vader was een speedway rijder, zijn oom en zijn neef hadden crossmotoren. “Ik was 7 jaar oud toen ik een 125cc Gillet kreeg. Elke dag dat ik op deze motor reed, was ik een lastpost voor de buren“, herinnerde hij zich. In zijn eerste jaar Grand Prix nam Joël Robert deel aan het wereldkampioenschap op een productiemotor van het Tsjechische merk CZ, die hem door de Belgische importeur ter beschikking was gesteld.

Met deze motor won hij acht Grand Prix. Zijn naaste rivaal, de Zweedse Torsten Hallman, won er vier op een Husqvarna-fabrieksmotor. “Er was weinig verschil tussen fabrieks- en productiefietsen,” zei hij. “De meeste fabrieksmotoren (behalve die van Husqvarna en BSA) waren licht verbeterd ten opzichte van de productiemodellen. ” Joel had dat jaar in Finland de titel gewonnen. Een titel die hij in Helsinki had gevierd in het stationsrestaurant. “We wilden in een groot restaurant eten, maar ik werd de toegang geweigerd omdat ik geen stropdas droeg. Dus gingen we naar het station… ” Als hij heeft kunnen deelnemen aan alle Grand Prix, dan is dat dankzij zijn welwillende legerleiding. “Ik deed mijn militaire dienst dat jaar,” herinnerde Robert zich. “Het was een probleem, vooral voor de gebeurtenissen achter het IJzeren Gordijn. Daarna ben ik meer dan twee en een halve maand gedemobiliseerd, anders had ik niet mee kunnen doen aan deze Grand Prix. Na die periode ging ik terug naar de kazerne. ” Had hij dan enige trainingskansen als militair? “Ik reed elke dag op een motor. Ik zou ’s morgens komen en ’s avonds de kazerne met de motor verlaten. En onderweg reed ik nog een beetje off-road.”

 

De moeilijke jaren

De komende drie jaar heeft Joël Robert de titel ternauwernood gemist. In 1965 bleek de Rus Victor Arbekov te sterk voor hem en in 1966 en 1967 moest hij buigen voor Torsten Hallman. Onze landgenoot geeft toe dat hij de motorcross stiel in deze periode echt heeft geleerd. “In 1964 was ik erg sterk en alles leek soepel te verlopen. In 1965 was Arbekov erg snel. We reden wiel na wiel en we slaagden erin om de rest van de deelnemers op één ronde te zetten,” zei hij. Joël kreeg toen ook steun van de CZ-fabriek. “Ze moesten me een fabrieksmotor geven. Alle onderdelen en banden zijn gefinancierd door CZ. En ik zou een bonus kunnen krijgen als ik wereldkampioen zou worden. Ik ben drie keer als tweede geëindigd…”

In 1968 was het succes er weer en ging Joël Robert vijf jaar lang de motorcross domineren. Zo slaagde hij erin om zijn totaal op zes titels te brengen, een record dat pas in 2003 door Stefan Everts werd verbroken. Het succes van Joël Robert was het begin van een ongekende periode van overwinningen voor de Belgische renners in het wereldkampioenschap motorcross. Successen die tot op de dag van vandaag doorgaan. Joël’s naaste concurrent in deze periode was zijn teamgenoot bij CZ, Sylvain Geboers. De strijd tussen de twee Belgen werd legendarisch – en eindigde altijd in het voordeel van Robert. In 1970 verhuisden beide renners naar het Japanse Suzuki team. Voor Robert en Geboers was het een grote stap voorwaarts vanuit financieel en organisatorisch oogpunt. “Het was veel beter. We hoefden onze motoren niet mee te nemen naar de wedstrijden zoals bij CZ. Suzuki bracht de geprepareerde motoren mee in een vrachtwagen“, herinnerde Joël Robert zich.

 

Een record van 350 zeges

Het seizoen 1972 – het jaar van zijn zesde titel – betekende echter het begin van het einde van Robert’s motorcrosscarrière. Tijdens de 500cc GP in Namen, en net toen hij net een nieuw driejarig contract met Suzuki had getekend, liep hij een knieblessure op. De artsen raadden hem aan om een ligament-operatie uit te voeren. Maar Joel zei nee. Daar kreeg hij later spijt van. Aan het begin van het seizoen 1973 was zijn knie in slechte staat en Joel raakte nooit meer in vorm.

 

In 1977 maakte hij door gebrek aan motivatie een einde aan zijn rijke motorcross-carrière. Hij won 350 wedstrijden en maakte zeventien keer deel uit van de Belgische nationale ploeg. In 1965 werd hem de Sporting Merit Trophy uitgereikt. Van 1997 tot 2006 was Joël Robert de Belgische teammanager voor de Motocross of Nations. Onder zijn leiding heeft onze nationale ploeg 5 keer gewonnen.

 

Bovendien was Joël Robert als rijder een moedig man en iemand die de geneugten van het leven kende. Het verhaal gaat dat hij net voor de start een sigaret op het stuur van Sylvain Geboers heeft gedoofd. Tijdens de wedstrijden deed hij alsof hij moe was terwijl hij nog heel fris was en wist zo zijn tegenstanders te demoraliseren. Tijdens een race in Joegoslavië had hij zo’n grote voorsprong dat hij in de pits stopte, een biertje dronk en weer begon zonder zijn eerste plaats te verliezen. In 1989 deed hij hetzelfde tijdens een herdenkingswedstrijd voor de voormalige wereldkampioenen op de Belgische Grand Prix in Namen. Dat was Joël Robert ten voeten uit.