In deel 1 lazen jullie al waarom we dit project waren opgestart. In deel 2 deden we dan de lamentabele toestand van de machine uit de doeken. In dit laatste deel krijgen jullie een inzicht in de opbouw van de Honda CR250 uit 1994.
Zorgenkindjes waren de achterbrug, het frame en de zoektocht naar onderdelen. De achterbrug vervangen door een frisser exemplaar was na een korte zoektocht geen optie en daarom kozen we voor restauratie. Wellicht kropen er in geen enkel onderdeel meer manuren dan in de achterbrug. Eerst werd deze opgelast door een professionele aluminiumlasser, daarna moest alles in model worden gevijld en kreeg het onderdeel weer een fraaier uiterlijk.
Na wat experimenten met schuursponsjes kozen we voor een schuurrol met lamellen. De vlakken van de achterbrug werd zo ontdaan van krassen. Daarna plaatsten we een schuurrol van Scotchbrite in onze accuboormachine om de mooie nieuwe geborstelde finish aan te brengen. Heel veel aandacht was er ook nodig voor de remmen. De remschijven waren te dun geworden en moesten worden vervangen. De minimumdikte die Honda voorschrijft is 2,5 mm en daar zaten deze van de CR250 ver onder. We konden nieuwe exemplaren plaatsen van Moto-Master. Dit bedrijf maakt perfecte replica’s met het uiterlijk van het origineel.
De CR250 verscheen in onze werkplaats zonder enig remvermogen. Dat betekent dus een revisie van de hoofdremcilinders vooraan en achteraan. De remklauwen waren zelfs niet meer compleet, vooraan waren de verende plaatjes op de remblokken niet meer aanwezig. De remklauwen werden gedemonteerd, gereinigd en nat gestraald met glasparel om weer dat mooie uiterlijk te verkrijgen. Daarna monteerden we complete revisiesetjes en nieuwe remzuigers in de klauwen.
De Honda had ook nieuwe wielen nodig. De naven kregen een nieuwe laag lak en verse lagers. Nieuwe spaken van Haan en velgen van Excel Takasago werden gemonteerd.
De krachtbron van deze CR moest een totale revisie ondergaan. Het enige wat we konden recupereren was de versnellingsbak. Nieuwe carters werden gevonden in het noorden van Italië. Een nieuwe krukas, zuiger (Vertex), drijfstang en cilinder waren nodig. Die waren ver buiten de toleranties geraakt en moesten vervangen worden. Met het vervangen van de cilinder hadden we geluk, we vonden in Nederland een nieuwe ongebruikte cilinder nog verpakt in de originele doos van Honda.
We waren begonnen met het natstralen van de cilinderkop maar moesten nadien vaststellen dat de verbrandingskamer te erg was toegetakeld om nog te recupereren. Door tijdsgebrek kozen voor een cilinderkop van VHM. Eerder hadden we fijne ervaringen met dit product en dus kozen we voor de typische goudkleurige kop met een uitneembare verbrandingskamer.
Alle onderdelen die gelakt waren kregen een nieuw laklaagje. Ze werden eerst gereinigd, gestraald en daarna weer in de juiste kleur gespoten. Voor de remcilinder van de voorste rem kozen we een laksoort die bestand is tegen de werking van remolie. Het zadel kreeg een nieuwe vulling en overtrek. Nieuwe voetsteunen werden gemonteerd.
De CR250 kreeg weer vorm en dan doken er plannen op die voor tijdsdruk zouden zorgen. Het plan was om deze CR250 klaar te hebben tegen oktober om dan deel te kunnen nemen aan de RSP Classic op de MXGP-omloop van Arco di Trento in Italië. Vanaf nu moest het vooruit gaan en staken we een tandje bij.
Een paar keren moesten we gewoon lijdzaam toezien hoe de werken bleven liggen vanwege bestelde onderdelen die maar niet toekwamen. Sinds de coronacrisis was de wereld niet met dezelfde en kregen we af te rekenen met exuberante levertermijnen. Op de voorbocht, die van FMF in Californië moest komen hebben we negen maanden gewacht. De aanzuigrubber tussen carburator en luchtfilter vonden we maar niet en zorgde voor stress.
De vering werd gelukkig snel en deskundig in orde gemaakt door VHL uit Vliermaal. We wilden voldoende tijd overhouden om de machine in te rijden en af te stellen want in Arco moest het perfect lopen met deze Honda. In de loop van de maand september kwamen dan de ontbrekende onderdelen binnen en gingen we aan het sleutelen als een bezetene. De typische plastic kapjes op de voorvork waren gebroken en konden we bekomen van een Frans bedrijf dat gespecialiseerd is in het 3D-printen van onderdelen van oude crossers.
Ook de lamellen van de radiatoren zijn 3D-geprint. De Honda kreeg nieuwe radiatoren, de oude waren nog wel dicht maar waren zodanig vervormd dat er geen andere keuze was dan ze te vervangen. De keuze van het koelmiddel is in de MXVintage werkplaats al jaren dezelfde: Waterless Coolant van Evans. Dit koelmiddel heeft een erg hoog kookpunt en wordt gebruikt door het HRC Honda Team van Tim Gajser en door diverse teams die meedoen aan de Dakar Rally. Wij willen echt niks anders.
Uiteindelijk raakte de machine klaar maar veel tijd om de CR250 in te rijden en af te stellen was er niet. Het was al begin oktober en de wedstrijd in Italië was in het weekend van de 15de en 16de van dezelfde maand. Ex gp-rijder Dennis Verbruggen zou in Arco di Trento gaan rijden in een team met Mike Vanderstraeten en Marco Briers. De drie waren redelijk ambitieus en hadden bij hun eerste deelname aan de landenwedstrijd podiumambities.
Ook moest er nog een fotoshoot gebeuren voor dat de motor op een motorcrossbaan zou belanden. Dat zorgde voor de nodige stress en dus mocht er niks mislopen. Een woensdagnamiddag werd opgeofferd om een test te doen op het circuit in Genk. Die verliep alvast prima. Buiten wat afstelwerk aan de positie van de hendels aan het stuur, de rempedaal en de vering liep de Honda als een speer.
Vanaf ging het snel. Er werd nog snel stalen remleidingen gemonteerd en dan was het tijd om in te pakken en af te reizen naar Arco di Trento in het noorden van Italië. De indrukwekkende locatie ginder wordt sinds jaar en dag gebruikt door het MXGP-circus en boezemt ontzag in. Het Belgische team was dat weekend perfect op de afspraak en kon het doel verwezenlijken door een derde plaats te behalen in de eindstand. De Honda deed het overigens prima op één mankement na. Die kostte ons haast zeker een reekszege. Dennis Verbruggen raakte tijdens de tweede reeks voorbij Michele Cervellin en Brad Anderson en voerde het veld aan waarbij de Italiaan en de Brit de rol moesten lossen.
Uiteindelijk moest Verbruggen enkele ronden voor het einde opgeven vanwege een rare trilling in de Honda. In het rennerspark bleek dat de voorste bout losgekomen waarmee het blok in het frame was geschroefd. Dat zorgde voor een alarmerende vibratie en een opgave. Geen reekszege voor ons maar uiteindelijk werden de Belgen wel derde in de eindstand. Opdracht volbracht. De los gekomen bout was een wake-up call. Eerder werden we al gewaarschuwd dat een vers gepoederlakt frame dit probleem kan veroorzaken. Regelmatig deze bouten controleren is een must. De dikke laag lak trilt weg achter de bout en moer zodat er plots speling is en het blokje als gek zit te vibreren in het frame.
Het Honda project mogen we als geslaagd heten ondanks dat het een erg pittige restauratie werd. De CR250 van 1994 werd definitief gered van de schroothoop en kreeg een nieuw leven. We moeten nog iedereen bedanken die op de één of andere manier heeft meegelopen aan dit. Een bijzondere dank gaat uit naar Outlaw Racing, VHM en VHL Suspension. We smeden intussen plannen voor een volgend project.
Foto’s: Tim Van Echelpoel en archief MXVintage
