Harry Everts is een echte legende in onze sport. Vier wereldtitels motorcross op zijn naam, een zoon met 10 wereldtitels en nu een kleinzoon met Grand Prix-overwinningen. Ondanks dat hij geboren werd met polio en ernstig mank liep, domineerde de eerste beroemde Everts het 125cc-kampioenschap en eiste hij ook een 250cc-wereldtitel op.
Wij verzamelden enkel quotes van de viervoudige wereldkampioen.
Everts senior denkt terug aan zijn racedagen, met als meest memorabele momenten de intense gevechten die hij had met Akira Watanabe, de eerste en enige Japanse wereldkampioen motorcross. Deze ontmoetingen waren ongetwijfeld de hoogtepunten van zijn race carrière in België.
Harry Everts
Harry Everts over Watanabe: “Hij was hard. Hij kon 40 minuten lang op je achterwiel rijden, daar gewoon blijven en vechten. In hard-pack was hij goed, in het zand was hij goed, maar na 30 minuten was hij niet meer zo sterk. Ook in de hitte was ik sterk. Je zag aan zijn gezicht voor een race dat hij je wilde vermoorden op de baan, maar ik was hetzelfde aan de binnenkant. Ik zag hem dit jaar in Indonesië, hij is ook vriendelijk en hij geeft nu les aan rijders en vertelt ze hoe ze op de motor moeten staan, zoals ik deed. We hebben zoveel races gereden en zoveel momenten samen beleefd.”
Akira Watanabe
Everts herinnert zich ook een van zijn favoriete races uit zijn carrière, op het beroemde circuit van Namen in België waar hij van klasse veranderde. Hij stapte over naar de 500cc-klasse en streed voor de overwinning, maar door een enorme crash faalde hij in zijn poging om te winnen op de grotere en krachtigere machine.
“Ik heb de GP toen niet gewonnen, maar dat circuit was mijn favoriete circuit als kind. Het was op die plek dat ik voor het eerst een motorcrosswedstrijd zag. Ik keek naar de grote namen zoals Rolf Tibblin, Adolf Weil, Bill Nilsson, al die toppers. Ik was een kind en het was fantastisch, en het publiek was zo groot in die tijd. Toen ik nog steeds het 125cc wereldkampioenschap reed kreeg ik een wild card om de GP 500cc in Namen te rijden. Zoals je weet was de Suzuki 500cc motor in die tijd niet zo goed.
Rolls Noyce tijdens de GP van Namur. Foto: Jan Heese
Het was denk ik 1979. Ik weet nog alles wat er die dag gebeurde. Ik moest op de tweede startrij starten en mijn start was niet zo slecht. Ik kwam naar voren en Graham Noyce en iemand anders waren aan het vechten. Ik kwam op de citadel vlak achter hen en ik had ze makkelijk te pakken en ik dacht dat ik die manche kon winnen. Ik wilde me niet met hen mengen, want zij vochten voor de wereldtitel. Ik eindigde als derde of tweede en in de tweede manche zat ik vooraan en crashte, een grote crash. Ik startte opnieuw en kwam door het veld en werd derde algemeen.”
Harry Everts over 1983 en 1984
In 1983 mocht ik rijden in de grote 500 klasse. In het begin had ik hele slechte resultaten. Ik moest een Kayaba-ophanging gebruiken. Het was toen zo erg dat ik wilde stoppen met racen. Ik kon niet rijden zoals ik dat wilde. Toen gaf Suzuki me toestemming om een WP-vering te gebruiken die ik leuk vond. Bij de volgende GP was ik meteen beter en begon ik podiumplaatsen te pakken.
Ik begon het goed te doen op de Suzuki 500 en trok meer aandacht. Ik deed het steeds beter en eindigde constant op het podium. Het was te laat om het kampioenschap te winnen, maar Honda nam in 1984 contact met me op om voor hen te gaan rijden. We hadden een mondelinge afspraak dat ik het contract zou ondertekenen na de laatste GP van het seizoen, maar toen crashte ik bij de start van de laatste GP en brak beide kanten van mijn sleutelbeen. Ik zou die avond mijn contract tekenen, maar ik had twee gebroken sleutelbeenderen en had zoveel pijn dat ik naar huis ging. Toen ik besefte dat ik vergeten was mijn Honda-contract te ondertekenen, belde ik Honda in Brussel en ze zeiden: “Sorry, we dachten dat je niet zou komen. We hebben het contract aan Andre Malherbe gegeven.”
En dan kwam 1985
In 1985 was ik van plan om bij Suzuki te blijven. Toen ik met ze sprak, zeiden ze: “We komen naar je huis om te praten.” Ik zei tegen mijn vrouw: “Koop wat koekjes en koffie, want één van de bazen komt uit Japan.” De teambaas, meneer Hirohide Tamaki, kwam naar mijn huis en zei in de eerste vijf minuten: “Heel erg bedankt voor je steun maar we stoppen echter met motorcross.”
Harry reed in 1985 voor een dealer op Husqvarna maar liep een ernstige beenbreuk op en hing zijn helm aan de wilgen.
1985: Harry’s laatste competitiejaar op een Husqvarna
Natuurlijk staat Harry ook bekend als één van de meestertrainers, hij heeft zijn zoon Stefan getraind tot een meervoudige wereldkampioen, maar hij heeft ook nauw samengewerkt met rijders als Pauls Jonass, Liam zijn kleinzoon en nog veel meer. Nu, als zeventiger, is zijn enthousiasme niet veranderd en is hij een van de populairste figuren in de Grand Prix paddock.
Foto’s: archief
Tekst: Geoff Meyer en Danny Hermans
