Hij viert vandaag zijn 52e verjaardag. Gelukkige verjaardag aan motorcrosser Werner Dewit, geboren in Neerpelt op 12 januari 1972.

Werner Dewit nam in 1988 deel aan het wereldkampioenschap in de 125cc-klasse op een Honda, waar hij 15de werd in de enige wedstrijd die hij in België reed, in Genk, en zijn eerste WK-punt scoorde. Hij keerde terug op een 125cc Kawasaki in 1989 en eindigde 19de in het kampioenschap, met een 7e en 6e plaats in Nederland in Mill, 14de in de tweede ronde van de Grand Prix van Tsjecho-Slowakije, 6de in de tweede ronde in Engeland en 9e en 11e in Argentinië.

 

Het jaar daarop werd hij 23ste met Greg Albertyn, ook op een 125cc Kawasaki, na een 13de plaats in de tweede ronde van de Duitse en Britse GP’s, een 13de en 11de plaats in Zwitserland en een 7de plaats in de tweede ronde in Portugal. Hij keerde terug naar de 250cc-klasse in 1991 op een Kawasaki en eindigde 26ste in de wereldhiërarchie nadat hij het kampioenschap was begonnen met een schitterende derde plaats gevolgd door een 7e in de tweede ronde in Mill in Nederland, wat de enige resultaten zouden zijn die hij dat seizoen behaalde.

Hij keerde terug naar een 250cc Kawasaki in 1992 en eindigde 9e en 4e in Nederland, 11e en 12e in Oostenrijk, 15e in de tweede ronde in Finland en 24e in het kampioenschap aan het einde van het seizoen. Voor Dewit was er fabrieksuitrusting in 1993 toen hij bij Suzuki kwam.

 

Hij eindigde 13+10+10 in Italië, 9+10+7 in Spanje, 5+2+0 in Nederland in Valkenswaard, 10+12+9 in Zwitserland, 15+9+9 in Zwitserland, 15+9+6 in Hongarije, 13+15+12 in Duitsland, 4+5+2 in België in Lommel, 7+10+9 in Ierland, 14=11=6 in Venezuela en 6+4+4 in Finland om 7de te worden in het wereldkampioenschap.

Nadat hij 11de en 15de was geworden in Spanje, 3de en 4de in Nederland, 11ste en 10de in Frankrijk en 5de in beide rondes in Polen, had hij een fantastische Grand Prix van België met een tweede plaats op het podium in beide rondes in Lommel en was hij 9e en 10e in Engeland voordat hij een vervelende crash kreeg in Zweden tijdens de kwalificatie. Hij werd opgepikt met een pijnlijke knie en nam deel aan de eerste manche, maar reed niet meer dan 4 ronden. Er werd gevreesd voor een gescheurde knieband, maar in de volgende GP in Finland eindigde hij 12e en 2e, daarna 13e en 4e in de VS, 6e en 2e in Venezuela en 11e en 5e in Japan om het kampioenschap af te sluiten op de 6e plaats.

 

 

Voor het seizoen 1995, nog steeds rijdend op de Suzuki Johnson, waren zijn beste resultaten een 9e en 2e plaats in Nederland, tweemaal 5e in Zwitserland, 6e en 3e in Italië, 10e en 3e in Oostenrijk, 2e en 4e in Finland, 7e en 4e in Engeland en eindigde met een 5e en 7e plaats in Ierland om de 9e plaats in het wereldkampioenschap te pakken.

Hij begon het seizoen 1996 op zijn Suzuki met een 7de en 6de plaats in Spanje, 5de en 4de in Nederland, 4de en 3de in Duitsland, 3de en 7de in Zweden, eindigde tweemaal op de 5de plaats in Finland en 7de en 6de in Zwitserland om op te klimmen naar de 8ste plaats in het wereldklassement. Hij eindigde niet op het podium in 1997, maar werd 7e en 10e in Spanje, 6e en 7e in Portugal, 5e en 4e in Nederland, 4e en 8e in België, werd twee keer 8e in Zwitserland en werd 7e en 5e in Duitsland om 7e te worden in de eindstand van het kampioenschap.

 

 

In 1998 had hij een matig seizoen op de Suzuki 250cc, hij eindigde 5de en 7de in Portugal, 3de en 4de in Nederland, zijn favoriete land, 8ste en 7de in Engeland en 14de in de 250cc wereldkampioenschapsstand. Hij maakte nog meer naam door in 2012 de MX des Nations voor Veteranen in Farleigh Castle te winnen, voordat hij eind januari 2017 een beroerte kreeg.

Foto’s: Serge Frocheur en archief
Tekst: Serge Frocheur