Jean Claude Laquaye, een Belgisch motorcrosser, werd geboren op 23 april 1954 in Hoei. Cross, Enduro, Trial, eclectische World MX-rijder wiens carrière zich uitstrekt van 1973 tot 1987, Jean Claude Laquaye maakt deel uit van een elitegroep van Belgische Grand Prix rijders die in staat zijn een podiumplaats te halen of een Grand Prix te winnen en zich in de jaren 70 en 80 onderscheiden in internationale wedstrijden, met name in de 250cc klasse, als een van de beste deelnemers aan het Wereldkampioenschap Motocross.

Op 14-jarige leeftijd begon Jean Claude deel te nemen aan een amateurfederatie op een Bultaco. Op 16-jarige leeftijd stapte hij over naar de FMB en won hij zijn eerste Junior-klasse. Als winnaar van de Coupe de l’Avenir in 1973 maakte Jean Claude Laquaye dat jaar ook zijn Grand Prix-debuut. In navolging van de Yamaha-fabriek die op zoek was naar een rijder voor de 250cc Grand Prix, koos Yamaha voor Jean Claude vanwege zijn eerder behaalde resultaten die niemand onverschillig lieten. Hij eindigde 15e in de eindstand van het 250cc wereldkampioenschap.

 

 

Hij zal het jaar daarop, in 1974, nog steeds op een Yamaha rijden of het wordt een seizoen om te vergeten en wordt ontslagen door Yamaha. Hij vond onderdak bij Bultaco in 75 en 76 in de 500cc klasse waar hij 15e werd in het wereldkampioenschap in 75 en 26e in 76. Hij nam ook deel aan het seizoen 78 met zijn Bultaco, maar in de 250cc-klasse waar hij 10e werd in het kampioenschap. Joël Robert, de SWM-importeur voor België, ziet een kans voor Jean Claude Laquaye om te racen in de 250cc klasse in 1979.

Een 10e plaats in Italië in de eerste ronde, een 3e en 6e plaats in Joegoslavië, een 5e en 6e plaats in Tsjecho-Slowakije, twee 5e plaatsen in Polen, een uitstekende tweede plaats gevolgd door een 6e positie in de tweede ronde tijdens de laatste Grand Prix in Bulgarije zetten Jean Claude terug op het wereldtoneel en zagen hem de titel van Belgisch Inter 250cc-kampioen winnen na een intense strijd met Jobé en een 8e plaats in de 250cc-wereldhiërarchie op een SWM.

In 1980 wordt hij 6de in het 250cc-wereldkampioenschap nog steeds rijdend op een SWM en wordt hij 7e in Spanje, 9e in Tsjecho-Slowakije in de tweede ronde, 3e en 6e in Duitsland, 5e en 2e in Polen, en eindigt hij met een overwinning in de eerste ronde van de Franse Grand Prix en in de tweede reeks van de Finse meeting in de voorlaatste race van het seizoen. Jean Claude wordt dan 7e in het wereldkampioenschap 250 cc in 81 aan boord van zijn SWM, waar hij 4e wordt in de eerste ronde in Frankrijk, 2e in de eerste ronde in Spanje, 5e en 4e in Tsjecho-Slowakije, 2e en 6e in Bulgarije en 7e en 6e in Zwitserland. Hij wordt ook vice-kampioen van België 250cc achter Jobé.

 

 

 

Jean Claude wordt in 1982 voor de tweede keer 6de algemeen in het 250cc-wereldkampioenschap, maar rijdend op een Honda, wordt hij tweemaal 8ste in Zwitserland, 5de en 8ste in België, 3de en 4de in Tsjecho-Slowakije, tweemaal 8ste in Italië, 10de en 8ste in Nederland, 7de en 5de in de USSR, 10de en 4de in Finland en 6de en 7de in Zweden en behaalt zijn titel van Belgisch vice-kampioen 250cc nog steeds achter Jobé.

In 1983 behaalde hij de meest indrukwekkende overwinning uit zijn carrière in de tweede ronde van de Grand Prix 250cc in Spanje, voorafgegaan door een 5e plaats, gevolgd door een 3e en 2e plaats in Frankrijk, een 4e plaats in de tweede ronde in Nederland en vervolgens een 7e en 9e plaats in Duitsland en een 9e en 8e plaats in Canada.

 

 

Jean Claude Laquaye, reeds tweede in 1982, herhaalt zijn tweede plaats in de MX des Nations in 1984 en sluit zijn seizoen 84 af op de 12e plaats in de 250cc hiërarchie aan boord van zijn Honda met een 6e plaats in de tweede manche in Oostenrijk, een 10e en 6e plaats in Joegoslavië, een 6e en een 9e plaats in Tsjecho-Slowakije, wordt ook 9e en 14e in Italië, 10e en 6e in Nismes in België, 15e en 12e in Zwitserland en sluit het seizoen af met een 12e plaats in de tweede ronde in Finland.

Hij scoorde ditmaal 17e in het 250cc wereldkampioenschap in 1985 en begon het seizoen met een 14e plaats in de tweede ronde in Zuid-Afrika, gevolgd door 11e en 7e in België in Borgloon, 14e en 6e in Tsjechoslowakije, 11e en 5e in Frankrijk, 13e en 11e in Spanje en 9e in de tweede ronde van de laatste Grand Prix in Duitsland voordat hij zijn laatste twee jaar in het wereldkampioenschap in de 500cc klasse bij Honda bleef.

Zijn seizoen 1986 wordt gedomineerd door Thorpe, Malherbe en Geboers. Jean Claude eindigt op de 10e plaats in de tweede ronde in Oostenrijk, wordt 12e en 11e in Duitsland, twee keer 15e in Frankrijk, 11e in de eerste ronde in Namen en 13e en 14e in Luxemburg om de 22e plaats in het eindklassement van het kampioenschap te bereiken. 1987 of Georges Jobé vliegt over de categorie van de 500cc, Jean Claude laat pas in de derde meeting van het seizoen punten noteren met een 10e plaats in de tweede manche in Oostenrijk en een 11e plaats in de tweede manche eveneens in Namen voor zijn publiek en om op de 38e plaats van het kampioenschap te eindigen.

 

 

Zijn beste resultaat in het wereldkampioenschap was een 15e plaats in de 500cc-klasse in 1975 op een Bultaco en drie zesde plaatsen in de 250cc-klasse in 1980, 1982 en 1983. Jean Claude Laquaye is sinds zijn jeugd nauw bevriend met André Malherbe, driemaal wereldkampioen 500cc. Na het ongeval van André Malherbe in 1988, toen hij na een crash in de Dakar Rally verlamd raakte, werd Laquaye een onafscheidelijke metgezel van Malherbe, die hem overdag hielp en hem begeleidde wanneer dat nodig was.

De eerste twee jaar na het ongeval bezocht Laquaye Malherbe elke dag in het ziekenhuis en bleef hij elke dag naar huis komen. Beiden woonden in Huy, op vijf minuten afstand van elkaar, om hem te helpen met alles wat Malherbe niet meer kon. Het verhaal van de vriendschap van de twee ex-piloten is in België zo populair geworden dat zelfs de RTBF in 2012 een documentaire maakte met de titel de Belgische ‘Intouchables’.

 

* Foto’s van Jean Claude Laquaye tijdens het eerbetoon aan André Malherbe op 2 april 2023 op de esplanade van de Citadel van Namen en tijdens de motorcross du Pays Noir, dierbaar aan Joel Robert, tijdens de Coupe de L’Avenir in 1983, winnaar van de 250cc-race.

Tekst: Serge Frocheur
Foto’s: Serge Frocheur en archief