De Pinksterdag van 2019 gaat Donny Vandekerckhove niet licht vergeten. Traditioneel is er op deze feestdag een wedstrijd voor het Belgisch kampioenschap oldtimercross in het mooie dorpje Moresnet. De locatie ligt in de buurt van het drielandenpunten met Duitsland en Nederland en is gekend voor zijn natuurlijke omloop. Het circuit “Schimper” kent vele fans onder de motorcrossers maar is ook verraderlijk.
Zijn eerste reeks verliep nochtans voorspoedig met een mooie tweede plaats na Marco Briers. Voor Vandekerckhove liep het mis in de laatste ronden van de tweede reeks Pré 92. Hij werd plots van de motor gekatapulteerd en smakte tegen een boom en rotsblok. De omstaanders zagen de onfortuinlijke motorcrosser in een erg ongebruikelijke houding liggen en stelden vast dat hij bewusteloos was. De wedstrijd werd onmiddellijk stil gelegd om de hulpdiensten hun werk te laten doen. Iedereen op de cross was erg geschrokken en aangedaan door het zware ongeval waardoor de prijsuitreiking en tijdje werd uitgesteld en nadien in mineur verliep.
Exact twee maanden na het ongeval konden we Donny enkele vragen stellen over de crash en zijn lange revalidatie.
MXV: Wat was de aanleiding tot je crash? Was er een probleem met de motor? DV: “In het begin werd er verteld dat mijn gas bleef hangen. Maar mijn vader had de motor volledig nagekeken nadien en kon dat moeilijk geloven dat dit de aanleiding was van mijn val. Uiteindelijk op de volgende oldtimercross in Hasselt, had mijn vader met iemand gepraat die het allemaal had zien gebeuren. Ik zat op een 4de plaats in de laatste ronde en wou een aanval inzetten op de 3de. Ik nam een andere lijn maar kreeg een slag van een put, bleef dan aan de gas hangen maar kreeg kort erna terug een slag van een put en werd zo van mijn motor gekatapulteerd tegen een boom en zo in het rond gesmeten waardoor ik met mijn volle lichaam op een rotsblok ben neergekomen.”
MXV: Je werd in allerijl afgevoerd naar het ziekenhuis van Eupen. Was je je snel bewust van de ernst van je verwondingen? DV: “Het is allemaal van horen zeggen want zelf weet ik niets meer van het ongeluk. Het is allemaal één zwart gat. (Misschien maar best ook). Ik herinner met wel nog volledig mijn 1ste reeks en dat ik vertrokken ben aan de mobilhome voor mijn 2de reeks. Daarna weet ik niets meer tot ik na 2à3 dagen later wakker werd in het ziekenhuis. Ze hadden me enkele dagen in slaap gehouden met een pijnpomp tegen de pijn.”
MXV: Iedereen op de wedstrijd in Moresnet was erg geschrokken van je ongeval. Mogen we een volledig herstel verwachten? DV: “Ja inderdaad. Het is ook allemaal van horen vertellen maar het beeld hoe ik daar lag was niet om aan te zien. Mijn benen lagen in een heel rare positie, doordat die alle twee gebroken waren. De eerste mensen die bij me waren dachten dat ik dood was. Waarschijnlijk omdat ik even het bewustzijn ben verloren en niet meer bewoog of reageerde. Uiteindelijk zou alles volgens de dokters terug goedkomen, maar heb heel veel geluk gehad zeggen ze. De revalidatie gaat eigenlijk heel goed vooruit. Ik kan me al heel goed verplaatsten met twee krukken en mag nu van de kinésist korte afstanden met één kruk doen. Met de auto rijden lukt ook zonder problemen. Dus heb al terug een beetje vrijheid terug.”
MXV: Hoe krijg je de tijd om tijdens je revalidatie? DV: “In het begin heb ik het toch redelijk moeilijk gehad. Ik kreeg wel veel bezoek en zo. Maar ben niet echt iemand die kan stilzitten. Het waren echt letterlijk de dagen aftellen naar mijn eerste controle. Hele dagen in een rolstoel zitten met een nekbrace aan. Ik kon bijna nergens naartoe en sliep echt slecht omdat ik op men rug moest liggen om te slapen. Gelukkig gaat het nu stukken beter en trek ik mijn plan nu goed alleen.”
MXV: Volg je de MXGP-wedstrijden? En supporter je voor iemand specifiek? DV: “Echt volgen doe ik het niet. Als het toevallig op tv op staat dan zal ik er wel naar kijken. En specifiek voor iemand echt supporter ben ik niet.”
MXV: Stap je na je herstel weer op de crossmotor? DV: “Neen normaal niet. Ik zet voorlopig een punt achter mijn carrière. Mijn moderne 450 is intussen al verkocht, maar mijn oldtimer ga ik toch nog houden. Je weet nooit moest ik nog eens zin hebben om te rijden. Het is tenslotte altijd een groot deel in mijn leven geweest. Maar voorlopig na 18 jaar crossen is het even genoeg geweest voor mij. Ik zal wel zeker nog enkele crossen komen kijken en supporteren voor men vader en vrienden.
Ik wil wel nog mijn ouders heel hard bedanken dat ze me al die jaren gesteund hebben en elk weekend opgeofferd hebben om naar de cross te gaan. Ook mijn vriendin wil ik bedanken dat ze me zo goed gesteund en verzorgd heeft de laatste weken. En ook iedereen voor de vele steunberichtjes en bezoekjes. Ook aan de BOTC-werkgroep en MXVintage voor de moeite die ze doen zodat we toch bijna ieder weekend met onze oude motoren onze wedstrijd kunnen rijden.”
Namens de werkgroep en de redactie van MXVintage wensen wij Donny een volledig herstel toe.
Foto intro: Rendel Baetens
