Het is niet dat ik hier bij regelmaat een column ga volschrijven, dat laat ik netjes over aan iemand anders maar ergernis is deze enige keer de voedingsbodem tot dit stukje. Ergernis door onverschilligheid, gebrek aan toekomstvisie en een niet aflatende ijver om eigen onkunde tot vervelens toe te verkopen aan onze bevolking. Ja, het gaat over politiek. Of over iets wat op politiek lijkt. Ik erger me rot aan al die uitgestreken gezichten die jaar na jaar oplossingen aanreiken om van ons land een beter land te maken, terwijl je niet al teveel overschot hoeft te hebben aan goed werkende hersencellen om te zien dat het alsmaar slechter gaat met België en met uitbreiding Europa. Ik erger me dood aan al die politici die telkens weer de waarheid in pacht hebben terwijl ik mijn land verder zie afglijden naar ongeziene dieptes.  Is er nu geen enkele man of vrouw uit onze regering die af en toe moet toegeven dat zij of hij het effe niet meer weet? Soms denk ik dat een parlement de spiegel van onze samenleving zou moeten zijn maar de werkelijk is anders. Zou het niet menselijk zijn als Theo Francken na alweer een golf van asielzoekers moet zeggen: sorry, hier moet ik even over nadenken, ik moet raad vragen aan mensen met kennis. Zou het niet menselijk zijn als een minister van de Vlaamse regering net voor de verkiezingen zou zeggen dat hij geen beloftes kan maken vanwege de besparingen door de bankencrisis? Maar nee, Kris Peeters smeert voor de verkiezingen stroop aan de baard om net erna de Vlamingen met een uitgestreken pokerface in de zeik te zetten. Hij is niet alleen hoor. Je hoort ze luidop denken: als we maar aan de macht komen is het goed, wat er daarna komt zullen we wel zien. Politici moeten niet denken dat ze de bevolking ongestraft kunnen blijven treiteren want daar komt ooit wel eens een eind aan. Hoe en wanneer? Geen idee hoor maar boontje komt altijd om zijn loontje. Nu, ik besef heel goed dat hedendaagse politici in de pas moeten lopen voor Europa. De E.U. trekt aan de touwtjes en dat zorgt meteen voor een pak minder slagkracht voor onze ministers. En we moeten ook niet iedereen over dezelfde kam scheren. Er zijn nog integere mensen in de Belgische en Vlaamse politiek. In sommigen heb ik me dan nog zwaar vergist. Neem nu Joke Schauvliege. Haar verdacht ik van een acuut gebrek aan interesse voor het Belgisch motorcrossprobleem. Wat zou zij nu hebben met lawaaierige motoren die uitlaatgassen uitstoten, stofwolken veroorzaken, konijntjes en vogeltjes wegjagen en de zo broodnodige rust van de lokale bevolking stoort. Afgelopen weekend was er voor de vierde keer de aanplanting gepland (fier op mijn woordkeuze) van een CO2-bos. En wie was aanwezig? Schauvliege verdomme. Ze had dat weekend nogal wat katjes te geselen, moest overal tegelijk zijn, er was nog geen klimaatakkoord tussen Vlamingen en Walen, ze had honger en kou. Maar ze was er. Gelukkig hoort bij elke organisatie die nog maar beetje ruikt naar de cross een frituur, en daar heeft Joke dankbaar gebruik van gemaakt. Bomen planten met een lege maag doe je niet. Het siert haar dat ze er was want het was guur en vochtig weer. Ze was zelfs geschoeid met laarzen, het waren nog geen AlpineStars, maar daar moeten we niet moeilijk over doen. Joke was er, basta! En zo werden er weer een pak bomen in de grond gestoken. Weet je, ik ken hem niet persoonlijk maar ik denk dat ook Philippe Muyters te vertrouwen is in dit dossier. Hij heeft toch alweer zijn nek uitgestoken na de verkiezingen om dit onnoemelijk groot gebrek aan trainingsfaciliteiten in België aan te pakken. Ik hoop vanharte dat Joke en Philippe slagen in hun opzet, niemand betwist de moeilijkheidsgraad van dit dossier. Het is even moeilijk om een GP te winnen en wereldkampioen MXGP te worden. Onlangs zei de strafste motorcrosser aller tijden dat het voor de cross vijf na twaalf is in ons land. Bedoelt Stefan Everts daarmee dat het te laat is? Bedoelt hij dat het niet meer de moeite loont om ten strijde te trekken? Ik weet wat hij bedoelt. Stefan, en bij uitbreiding Joël Smets en Eric Geboers staan al jaren moord en brand te schreeuwen en blijven verweesd achter met een schorre stem. De grote drie moesten effe bekomen en voelden zich in het kruis getast na zoveel beloftes vanuit de Wetstraat. Everts bedoelde met zijn “vijf na twaalf” dat de politiek het te ver had laten komen en dat hij moegestreden was als ambassadeur van de cross. Dat het vijf na twaalf is betekent niet dat er geen weg terug is. Dat politici een draagvlak nodig hebben besef ik. Dat de perceptie ten opzichte van motorsport bij onze bevolking drastisch is gewijzigd besef ik. Wedden dat politici als vanouds weer mee op het podium kruipen (al is het om in the picture te staan) als Clement Desalle de komende drie jaren wereldkampioen word, en wanneer daarna jongelui als Liam Everts en Jarne Bervoets de wereldtop bij regelmaat aftroeven met een karrevracht wereldtitels tot gevolg. Ligt alle verantwoordelijkheid dan bij de politici? Ik denk het niet. Motorcrossers moeten ook eens voor eigen deur vegen vrees ik. Nog maar enkele weken geleden vroeg ik aan een circuit-uitbater of hij aan geluidscontroles deed. “Niet meer” antwoordde hij, “dan moet ik 75% van de piloten weer naar huis sturen wegens een te luide uitlaatdemper”. De uitbater moet inkomsten delven om uberhaupt zijn circuit te kunnen openhouden, hem treft geen schuld. Wie dan wel? De industrie en de piloten die dempers aankopen en gebruiken. De motorcross moet stilaan de geluidsnormen uit de enduro gaan hanteren, anders helpen we onze geliefde sport zelf naar de haaien. Trouwens, ik heb al heel erg dikwijls gezien dat je snoeihard kan gaan op een crosser ‘met’ legale endurodemper. Uiteraard moet de impuls komen van de FIM en de industrie, de eerste stappen zijn gezet maar het zijn kleine stapjes. Verder moeten de nationale bonden toezien op het naleven van de uitgevaardigde reglementen. En zo raakt de motorsport langzaam uit een diep dal. Als Joke en Philippe hier en daar nog een trainingscircuit kunnen legaliseren komt het helemaal goed. Als het hen lukt om in pakweg Oost- en West-Vlaanderen telkens één omloop op poten te zetten kom ik persoonlijk bij hen thuis frietjes bakken, beloofd.