Na zijn wereldtitel in 1969 was Bengt Aberg ervan overtuigd dat hij de wereld opnieuw zou veroveren. Hij gebeiteld op zijn Husqvarna en was zowel fysiek als mentaal klaar, voorafgaand aan dit zware seizoen. 1970 bleek een vreemd jaar, omdat Abergs belangrijkste rivaal zijn buurman Arne Kring was, die ook een contract had met de wapenfabriek in Huskvarna.
Het actieve raceseizoen voor motorcrossers was aanzienlijk toegenomen nadat evenementen in de VS in de maanden van oktober tot december waren geïntroduceerd. Het betekende dat een elite-rijder van maart tot het einde van het jaar onderweg was, en dit wereldwijd. Dit gebeurde tegen het einde van de jaren ’60, wat ook een keerpunt was voor motorcross in de VS. De belangstelling voor de sport groeide enorm.
“Dit was een groot voordeel voor onze sport,” zei Aberg. “Ons loon steeg en de status van de motorcross werd veel groter.”
Husqvarna had zijn 400cc-motor geïntroduceerd voor het seizoen 1969. De boring en slag van 81,5 x 76 mm gaf 40 pk bij 6500 rpm. De koelvinnen waren nu in de lengterichting en de magneto was ook nieuw. De machine met vier versnellingen werd bijgewerkt voor 1970, hoewel deze nog steeds een vergelijkbaar vermogen had. Het seizoen was in alle opzichten bijzonder, en zoals gezegd kwam de belangrijkste oppositie van Bengt Aberg van zijn Husqvarna-teamgenoot Arne Kring. Ze woonden als buren, op slechts een paar kilometer afstand van elkaar in Helsingland.
Bengt was echter aanvankelijk de meer succesvolle rijder toen hij het nationale juniorenkampioenschap won in 1963 op zijn omvangrijke Triumph. Hier werd de basis gelegd voor zijn toekomstige sucessen. Bengt Aberg had een memorabele show op zijn Métisse in de thuis Grand Prix in Hedemora in 1966. De toeschouwers die hem met zijn voeten op de voetsteunen zagen glijden, zullen dit ongelooflijke gezicht nooit vergeten. Zoals gemeld in een blogtekst uit juli 2014, won Aberg zijn eerste titel in 1969 na een geweldig jaar. Nu was het tijd om te proberen zijn prestaties te herhalen op zijn nieuwste fabrieksmachine.
Het Zwitserse Payerne was spectaculair en gekend voor zijn hobbelige baan. De acteurs op hun machines moesten verschillende circustrucs uitvoeren voordat ze een ronde rond dit lastige circuit konden volbrengen. Vandaar dat de menigte ervan hield en bij tienduizenden kwamen kijken. Ook dit jaar, toen de strijd om de titel begon, hadden de toeschouwers zich verzameld om te zien wat de competitie aan het doen was na het winterse laagseizoen. Aan het einde van de dag behaalde Husqvarna een dubbele overwinning. Bengt Aberg kwam als eerste over de finish terwijl zijn teamgenoot uit België, Jef Teuwissen als tweede man over de finish kwam. Een voortreffelijk begin. De volgende week werd deze winnende formule herhaald door Aberg in Sittendorf, Oostenrijk, en hij had nu een grote marge in het 500cc wereldkampioenschap.
In de komende twee Grand Prix-rondes wist Aberg slechts drie punten te behalen. Op dat moment stond hij op de tweede plaats in het kampioenschap na zijn buurman Arne Kring, die inmiddels twee keer had gewonnen. In het Finse zand in Tikkurila versloeg Kring Aberg fair en square, waardoor de rangschikking een verschil vertoonde van 14 punten. Toen kwam Zweden. In Västeras vochten de twee Husky-piloten zij aan zij, ronde na ronde. Iedereen was in extase totdat het onvermijdelijke gebeurde.
Aberg en Kring waren te dichtbij over een majestueuze sprong en botsten in de lucht. “Ik moest opgeven, terwijl Kring probeerde door te gaan met een afgebroken stuur, wat onmogelijk bleek te zijn”, zei Aberg. Nul punten voor de twee matadors, die teleurgesteld waren, maar nog steeds aan de leiding stonden in het WK. Een maand later is alles vergeten in Holice, Tsjechoslowakije. Kring is sneller dan Aberg. Resultaat: 72 – 55, het voordeel is voor Kring. In Beuern, West-Duitsland, is het andersom. Aberg beheerste zijn race en Kring eindigde op de vierde plaats: 80 – 70 voor de “Helsingland Hell Riders” zoals ze nu een bijnaam kregen. “Helsingland” voor hun woonplaats, “Hell” voor hun meedogenloze tempo.
Helaas crashte Arne zwaar in België tijdens een internationale race en verwondde hij zijn rug behoorlijk. Bengt vertelde me feitelijk: “Nu lag de weg voor mij open tijdens de laatste Grand Prix-rondes omdat Kring niet kon deelnemen.” Niet de meest comfortabele manier om te winnen, emotioneel. Maar Bengt Aberg verzekerde zijn tweede 500cc wereldkampioenschap met zijn vierversnellingsbak tijdens het laatste evenement in Ettelbruck, Luxemburg.
Een advertentie op een hele pagina van de kampioen in het Amerikaanse tijdschrift Cycle World vatte het seizoen goed samen. Het werd gepubliceerd op pagina 125 in hun maartnummer van 1971 met de titel: “King of the Hill”. De nieuwe wereldkampioen staat op een heuvel met zijn Husqvarna achter zich. De machine heeft startnummer één en het Champion bougiestickertje is op de tank gekleeft. Het artikel vertelt ons hoe Bengt Aberg het Phoenix-evenement van de internationale Inter-AM-serie in 1970 kwam doen. Enkele lokale piloten uit Arizona liepen naar de Zweed om hem af te leiden. ‘Ze maken het circuit nat. Het wordt echt modderig.” Aberg’s antwoord: “Dat is goed.” Ze bleven hem nerveus maken. “Ja, maar het zal binnen een uur drogen. Het wordt echt stoffig.” Aberg antwoordt kalm: “Dat is ook goed.”
Het spreekt boekdelen.
