Vandaag werd de viervoudige wereldkampioen 70 jaar. Vanwege de redactie wensen wij hem een welgemeende gelukkige verjaardag toe. Deze gelegenheid gebruiken we dan ook om zijn loopbaan in de schijnwerpers te plaatsen. Harry Everts schreef een flink stuk motorcrossgeschiedenis en ligt aan de basis van drie generaties motorcross in eigen familie.
Harry werd geboren in Neeroeteren op 18 februari 1952 als oudste telg in een groot gezin. De rijkdom om een crossmotor aan te kopen was helaas niet aanwezig. Harry volgde tijdens zijn schooljaren een opleiding als lasser in de vakschool.
Van BMB naar VBM
Harry was de neef van motorcrosslegende en legendarische zandhaas Jef Teeuwissen. Op 15-jarige leeftijd wist hij zich in te schrijven bij de BMB maar moest vanwege een leeftijdslimiet snel weer verkassen naar de rangen van de VBM.
Al in 1967 werd hij daar kampioen in de 500cc klasse. Een jaar later kon hij dan eindelijk overstappen naar de BMB en won prompt zes wedstrijden. Daarna ging het snel voor de talentrijke Everts. Al in 1970 kreeg hij via Joël Robert de mogelijkheid om met een Puch aan te zetten in het 250cc wereldkampioenschap. De eerste punten wist hij te scoren tijdens de GP van Polen. Uiteindelijk finishte hij als 28ste in zijn eerste jaar op het hoogste niveau.
Stefan Everts
Op 25 november 1972 schenken Harry en zijn toenmalige vrouw het leven aan Stefan. Het had een voetnoot in de geschiedenis kunnen zijn maar dat werd het niet want Stefan had heel wat in zijn mars. Hij groeide op tussen crossmotoren om onder de harde hand van vader Harry uit te groeien tot de succesrijkste motorcrosser allertijden. Stefan Everts is nu een levende legende die nu zelf zijn zoon Liam begeleid in zijn eerste stappen in het wereldkampioenschap MX2.
Harry leerde snel bij en won in 1974 zijn eerste GP’s. Dat jaar won de Sovjet Gennady Moiseev het WK na een dubieuze ingreep van de FIM-jury ten nadele van Jaroslav Falta. Die schandvlek op het bestaan van de FIM is tot op heden nog niet uitgewist.
Een jaar later was de Belg heer en meester in de 250cc klasse en won zijn eerste wereldtitel. Ook voor de Oostenrijkse fabrikant Puch was het een eerste keer dat ze op het hoogste schavotje kwamen te staan. Helaas zou Puch dit nooit meer kunnen herhalen. In 1976 kende Everts veel pech en moest met lede ogen toezien hoe de Fin Heikki Mikkola met de titel aan de haal ging. Een lichtpuntje was wel de winst dat jaar als lid van Team Belgium in zowel de Motorcross- als de Trofee der Naties. Tijdens het tussenseizoen werd Puch aan de kant geschoven voor een aanbod van de Spaanse fabrikant Bultaco.
Van Bultaco naar Suzuki
Van Bultaco ging het in 1979 naar een fabriekszitje bij de Japanse fabrikant van Suzuki. De stap naar de gele machine was een prima zet want hij won de wereldtitel in de 125cc klasse. Hij was oppermachtig en wist zijn merkgenoot Akira Watanabe af te houden. Rahier strandde toen op de derde plek. Om de prestatie van Everts in de juiste context te plaatsen: hij won negen van de twaalf GP’s, en achttien van de vierentwintig te rijden reeksen! Als kers op de taart won hij later dat jaar ook nog de Motorcross der Naties met Team Belgium in Tikkurila Vantaa, Finland.
Ook in 1980 pakte hij een nieuwe wereldtitel al kreeg hij nu stevige concurrentie van de Italiaanse tandem Michele Rinaldi/TGM. Met vijf punten verschil won hij zijn derde wereldtitel. Ook in 1981 pakte hij een wereldtitel, hij moest toen een sterk opkomende Eric Geboers afhouden. In 1982 werd hij nog vierde in het WK 125cc en gaf te kennen dat hij wou overstappen naar 250cc. In Japan werd dat echter niet op feestgedruis onthaald.
Omdat hij als eerste motorcrosser ooit wereldkampioen wou worden in de drie klassen stapte hij in 1983 met Suzuki naar het WK 500cc. Die eerste GP’s bij de halfliters liepen niet van een leien dakje. In het Zweedse Stenungsund keerde echter het tij. Hij werd er tweede achter thuisrijder Hakan Carlqvist. Zo eindigde hij zijn eerste jaar op de 500cc als vierde in de eindstand.
Eind 1983 trok Suzuki de stekker uit haar grand-prix activiteiten waardoor Everts andere oorden moest opzoeken. Hij tekende een overeenkomst met Husqvarna. In 1985 trok hij met KTM naar het WK 250cc maar dat werd geen onverdeeld succes. Veel pech kwam er op zijn weg waardoor hij deze campagne afsloot met slechts drie punten. In de nadagen van zijn loopbaan deed hij enkele uitstapjes naar andere merken zoals Honda.
De Dakar Rally dan. Hij brak er een enkel en zo kwam er een einde aan zijn loopbaan als actieve topsporter. Sinds dan heeft Harry zich toegelegd op de begeleiding van zijn zoon Stefan. Dat heeft geleidt tot een nooit geziene reeks van GP-overwinningen en wereldtitels.
Oldtimercross en de carrière van Liam
Harry Everts dook de afgelopen tien jaar regelmatig op tijdens trainingen en wedstrijden voor oldtimermachines. Zelf reed hij af en toe mee en liet hij zien waarom hij vier wereldtitels en 23 GP’s won. De met polio geboren motorcrosser dwong respect af bij zijn collega motorcrossers. De afwijking zorgde ervoor dat zijn ene been korter was dan het andere. Everts moest daardoor zijn hele leven anticiperen op de motor om de beperking zo goed mogelijk te minimaliseren. Een bekende uitspraak van Joël Robert sprak boekdelen: “ die gehandicapte gaat ons ooit nog eens een flink pak slaag geven”.
Wij kennen Harry als een openhartig en karaktervol mens. Immer en altijd heeft hij tijd voor zijn fans en straalt hij positiviteit uit. We hopen hem nog veel tegen te komen tijdens wedstrijden en wensen hem veel succes met zijn kleinzoon Liam die dit jaar zijn eerste volledige campagne zal rijden in de MX2 klasse. Als Liam ooit een wereldtitel pakt zal dit een zoveelste mijlpaal zijn in de dynastie Everts en sowieso voor een deel de verdienste zijn van opa Harry.
Foto’s: archief MXVintage
Tekst: Danny Hermans
Bron: Adel in het Zadel
